Het is weer lang geleden sinds mijn laatste post, maar ik heb toch weer een zeer interessante kunstenaar gevonden: Jehoshua Rozenman, een Nederlandse kunstenaar die werd geboren in Israël. Inmiddels woont hij zowel in Amsterdam als in New York. Ik vond de kunstenaar bij Galerie Fontana Fortuna in Amsterdam. Zijn werk is bijzonder in vorm, maar zeker in materaal. Wat de uitstraling heeft van gestold caramel of iets wat je niet thuis kunt brengen blijkt te zijn gemaakt van glas. De corrosie in het materiaal blijkt te zijn ontstaan door het gietproces. Glas wordt meestal geblazen, maar Jehoshua kiest voor de moeilijke techniek van glas gieten. Vooral geduld is een belangrijke zaak, omdat het glas heel langzaam dient af te koelen, anders heb je kans op scheuren in het glas. De techniek zorgt voor fantastische kleurverschillen en een zeer bijzondere structuur, omdat de vorm eerst is opgebouwd uit was. Hierdoor krijgt het glas een structuur die je niet bij glas zou plaatsen.
Zijn werk is altijd verbonden met het thema 'vergankelijkheid'. Eerder werkte hij al met zout, zand, deeg, rubber, zaagsel, mest, papier-maché en chocolade als metafoor voor de vergankelijkheid van het leven. Hiermee stond hij zelfs in het Stedelijk Museum in Amsterdam. Nu werkt hij met gegoten glas als metafoor voor het leven: sterk en breekbaar.
Rozenman haalt zijn inspiratie uit de stad. Tijdens dagelijkse wandelingen schetst hij het verval dat zich in allerhande voorwerpen en bouwsels laat zien als je er oog voor hebt. “Mijn beelden zijn abstract, hoewel er machineachtige elementen in zijn te herkennen. Ze ontstaan vrij intuïtief, hoewel ik natuurlijk rationeel moet bepalen wat ik wil en hoe ik ze opbouw. Ze zijn ongrijpbaar en onverklaarbaar, een beeld moet (over)brengen wat ik voel.” “Dromen en angsten geef ik vorm in mijn werk waardoor aspecten soms ongrijpbaar zijn. Ik balanceer op een grens.”
Zijn werk is altijd verbonden met het thema 'vergankelijkheid'. Eerder werkte hij al met zout, zand, deeg, rubber, zaagsel, mest, papier-maché en chocolade als metafoor voor de vergankelijkheid van het leven. Hiermee stond hij zelfs in het Stedelijk Museum in Amsterdam. Nu werkt hij met gegoten glas als metafoor voor het leven: sterk en breekbaar.
Rozenman haalt zijn inspiratie uit de stad. Tijdens dagelijkse wandelingen schetst hij het verval dat zich in allerhande voorwerpen en bouwsels laat zien als je er oog voor hebt. “Mijn beelden zijn abstract, hoewel er machineachtige elementen in zijn te herkennen. Ze ontstaan vrij intuïtief, hoewel ik natuurlijk rationeel moet bepalen wat ik wil en hoe ik ze opbouw. Ze zijn ongrijpbaar en onverklaarbaar, een beeld moet (over)brengen wat ik voel.” “Dromen en angsten geef ik vorm in mijn werk waardoor aspecten soms ongrijpbaar zijn. Ik balanceer op een grens.”
RSS Feed
